چگونه به آرامش برسیم؟ (بخش سوم)

برنامه ریزی یکی از راه های رسیدن به آرامش است. 
 

 داشتن الگوی معین برای زندگی، می تواند به آن جهت درست بدهد و انسان را از افتادن در مسیرهای پرخطر دوری دهد. حال سئوال در این است که چگونه می توان الگوهای درست و موفق را یافت؟
 
جواب این سئوال مشخص است. بسیاری از افرادی که در کنار ما زندگی می کنند و یا در عصرهای پیشین زندگی کرده اند می توانند الگوهای خوبی برای ما در رسیدن به آرامش باشند.
 
از همین روی مطالعه زندگی این افراد و گذشت از مشکلات و سختی های زندگی توسط این افراد، می تواند الگوهای مناسبی برای زندگی باشد. تجربیات این افراد برای رسیدن به سعادت، تجربه ایست که به رایگان در اختیار ما قرار گرفته است.
 
شاید بتوان این را بیان داشت که حتی زندگی افرادی که شکست خورده اند و با خطاهای خود راه بیچارگی را طی کرده اند نیز می تواند خود الگویی باشد برای رسیدن به آرامش. از همین روی این حکایت معروف از لقمان بسیار شنیدنی است که در جواب سئوال این که ادب از که آموختی؟ می گوید از بی ادبان. یعنی انسان در زندگی می تواند از موفقیت ها و شکست های دیگران بهره گیرد و مسیر درست و صحیح را بیابد.
 

انسان های موفق و آرام برای لحظه لحظه زندگی خود برنامه داشته باشید. این به معنای این نیست که خود را تبدیل به یک شخصیت وسواسی کنید. نه! این هم درست نیست. انسان هایی که برای خود برنامه ندارند اولویت های زندگی شان همیشه به هم ریخته است و بسیاری از کارهای آنها زمین می ماند.
 
این افراد پرونده های باز زیادی در ذهن خود دارند و همین امر باعث آن می شود که دچار سردرگمی و دلزدگی شوند. به راحتی دست از کارها می کشند تا آرامش را به دست آورند در حالیکه بسیاری از کارهای مهم در زندگی ایشان زمین مانده است.
 
برنامه ریزی باید بر اساس اهداف شکل بگیرد. چه اهداف کوتاه مدت و چه اهداف بلند مدت. اهداف کوتاه مدت برنامه ریزی کوتاه مدت می خواهد و اهداف بلند مدت، برنامه ریزی بلند مدت.
 
افراد موفق، افرادی هستند که وقتی صبح سر از بالین بلند می کنند شرح وظایف آن روزشان برایشان مشخص است. بر اساس آن تقسیم کار می کنند و سعی بر آن دارند که برنامه ای که نوشته اند را عمل کنند.
 
این افراد با آرامشی که دارند، روز خود را شروع می کنند و به پایان می رسانند. از همین روی اگر برنامه ای هم در این بین جا بماند در روز بعد به فکر انجام آن هستند و پرونده آن زیاد باز نخواهد ماند. یادگرفتن اصول برنامه نویسی امر ساده ایست و می توانید آن را به مرور زمان یاد بگیرید. اگر بلد نیستید برای یادگرفتن آن همت کنید.
 

یکی از انواع اختلالات شخصیت، اختلال شخصیت وسواسی-جبری است. شاید مهم ترین ویژگی ای که در افراد مبتلا به اختلال شخصیت وسواسی-جبری [1])OCPD) به چشم می خورد، همان حس کمال گرایی است که باعث می شود هیچ وقت از کاری که انجام داده اند، احساس رضایت نکنند و چیزی فراتر از آن را در ذهن خود بپرورانند. آنها حتی خود در کارهایی که به اتمام رسانده اند، به دنبال ایراد می گردند. شاید این رفتار را دیگران به نوعی وجدان کاری یا اخلاق مداری بدانند، در حالیکه اینطوری نیست، و وجدان ایشان به طرز افراطی آنها را مورد نقد و ارزیابی قرار می دهد.[2]
 
این افراد از میان کار و روابط اجتماعی، چیزی که برای ایشان مهم است، کار و فعالیت آنهاست. از همین روی در برنامه های زندگی ایشان عناوینی چون تفریح، استراحت، مرخصی و واگذاری کار به دیگری را نمی توانید بیابید.
 
با توصیفی که از این افراد بیان شد، می توان این حدس را زد که این افراد به خاطر کمال گرایی که دارند، هیچگاه از کارهای خود رضایت ندارند. این افراد توجهی به جسم و روح خود و دیگران ندارند و فقط کار برایشان مهم است. از همین روی به زودی به خاطر این بی توجهی هم جسم و هم روان این افراد آسیب خواهد دید.
 

 بر اساس متون دینی یکی از اهداف ازدواج و تشکیل خانواده، رسیدن به سکون و آرامش است.[3] از همین روی بسیار به تشکیل این نهاد مقدس سفارش شده است.
 
خانواده خوب، نعمتی است که می تواند در بسیاری از بحران های زندگی، آرامش بخش انسان باشد. چه والدین، چه همسر و چه فرزندان می توانند التیام بخش دردهای زندگی باشند. از همین روی تشکیل یک خانواده مناسب و سالم  می تواند نوید بخش خوشبختی و آرامش ماندگار باشد.
 
پی نوشت: